Rispa begrijpt het niet. Een god die met ‘bloedschuld’ werkt is geen bevrijder, maar een doodsgod. De god van David kan niet de god van Mozes zijn. Er moet in de loop van de geschiedenis een persoonsverwisseling hebben plaatsgevonden. Rispa begrijpt dat niet, maar wéét dat wel. Zij doet wat ze van de god van Mozes geleerd heeft: ontferming, trouw tot in de dood. Zij doet dat tegen David, tegen de god van koning David in.
