Lukas vertelt het verhaal van een gemeenschap die sterk genoeg moest zijn om vervolging aan te kunnen, en zelfs groeide. Ondertussen leeft er in het Christendom altijd iets voort van die idylle als meetlat. Het heeft een hoog: hier-is-het-niet-gehalte, een hoog afbrand risico ook, want je leeft met een doel dat onhaalbaar is. Al te hooggestemde idealen kunnen bedekkend en fnuikend werken. Ik vraag me dus af: is het eigenlijk wel iets om naar te verlangen, dat type gemeenschap? Ik geloof eerder in een gemeenschap die leeft met idealen, zonder die of zichzelf te idealiseren, en zonder naar eenstemmigheid te streven.
